Μας είχαν μαζέψει στον προαύλιο χώρο του στρατοπέδου στις 07.00 για να μας ενημερώσουν επίσημα. Όλοι γνωρίζαμε φυσικά τι είχε συμβεί. Ο ''Ι.Κ.'', που ήταν έφεδρος αξιωματικός, ήταν ένας από εμάς. Ένα ευγενικό παιδί μεγαλωμένο στην Κρήτη, που τον γνωρίσαμε στην Κω και μας αντιμετώπιζε πάντα με ευγένεια και σεβασμό. Όμως όσο έμενε στην Κω και νοίκιαζε σπίτι, χρησιμοποιούσε ένα μηχανάκι για τις μετακινήσεις του. Ένα βράδυ έκανε το λάθος να πιεί πολύ. Και έγινε το κακό.
Αυτό το σκηνικό ήταν ό,τι χειρότερο συνάντησα στη θητεία μου. Όχι μόνο για το γεγονός ότι έφυγε ένας νέος άνθρωπος, αλλά κυρίως για τον άδικο τρόπο τον οποίο έφυγε. Αυτό όμως είναι απλά ένα στόρι από τα δεκάδες που γίνονται εκεί έξω κάθε χρόνο στα ελληνικά νησιά και έχουν ως συμπρωταγωνιστή -πέρα από το θύμα- μία μηχανή μικρού κυβισμού, ένα ΑΤV (σ.σ.: η περίφημη «γουρούνα» ή κάποιο άλλο όχημα. Πέρα από το γεγονός ότι το ποτό και η οδήγηση δεν πάνε μαζί, αρκετά νησιά στην Ελλάδα έχουν επικίνδυνους δρόμους – και όχι απαραίτητα επειδή φταίνε οι δήμοι, αλλά επειδή έτσι είναι η μορφολογική διάταξη του νησιού. Και όμως, τόσο οι ξένοι όσο και οι Έλληνες τουρίστες, τις περισσότερες φορές οδηγούν στο δρόμο σαν να διαγωνίζονται σε κούρσα.
Αν έχεις οδηγήσει σε νησί με το αυτοκίνητό σου, θα έχεις να θυμάσαι τουλάχιστον ένα περιστατικό που ένα τέτοιο ενοικιαζόμενο όχημα σαν τα παραπάνω, όπου οι οδηγοί συμπεριφέρονται σαν να είναι σε σαφάρι. Κάνουν επικίνδυνες προσπεράσεις, τρέχουν σε δρόμους άτσαλους και σε γενικές γραμμές συμπεριφέρονται σαν πιωμένοι – ακόμη και όταν δεν έχουν πιει. Παρότι υπάρχει πλέον νομοθεσία που απαγορεύει σε οχήματα όπως τα ΑΤV να βγαίνουν σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους, όχι μόνο υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να τα νοικιάζουν αλλά υπάρχουν και ένα σωρό μηχανάκια να καλύψουν τις ανάγκες των τουριστών. Φυσικά όλα αυτά, όταν στην πλειοψηφία οι περισσότεροι οδηγοί κυκλοφορούν χωρίς κράνος, δεν σέβονται τον ΚΟΚ και μπορούν να προκαλέσουν πολύ χειρότερες καταστάσεις από ένα απλό τρακάρισμα.
Ενώ θα έπρεπε να διατηρούμε υπέροχες αναμνήσεις από το νησί, υπάρχει το ενδεχόμενο να γίνουμε μάρτυρες σε κάποιο δυστύχημα ή ακόμα χειρότερα, να γίνουμε υπαίτιοι αν δεν προσέξουμε. Και αλήθεια, είναι πολύ εύκολο να αφαιρέσεις την ζωή σου ενός ανθρώπου πίσω από ένα τιμόνι. Επειδή δεν πρόσεξες, επειδή αφαιρέθηκες, επειδή έγραφες στο messenger και χίλια-δυό. Θα μου πεις, «αυτά δεν είναι ο κανόνας;». Φυσικά και πρέπει να προσέχεις όλο το χρόνο, αλλά όταν μαζεύονται πολλοί άνθρωποι σε ένα σημείο και με οχήματα επιρρεπή σε δυστυχήματα, μαθαίνεις να προσέχεις δέκα φορές περισσότερο και όχι μόνο τον εαυτό σου αλλά και τους άλλων. Οι εκπαιδευτές οδήγησης το λένε συνέχεια, πως όταν βρίσκεσαι πίσω από το τιμόνι κοιτάς να είσαι προσεχτικός και για εκείνους που δεν προσέχουν. Και ναι, κόντρα σε μία φορτισμένη συνείδηση, επιλέγεις να τσεκάρεις έναν δρόμο ξανά και ξανά, ασχέτως αν έχεις ή όχι προτεραιότητα.
Και κάποια στιγμή τέλος πάντων, πρέπει να σταματήσουν οι δρόμοι στα νησιά να βάφονται με αίμα. Από απερίσκεπτους που εκτός από την δική τους ζωή κοστίζουν και τις ζωές όσων δεν φταίνε και αντί για αναμνήσεις προσφέρουν πίκρες.
Με δίκυκλα, τετράτροχα ή ό,τι οδηγεί ο καθένας.
