Δεν αποτελεί μυστικό ότι τα τελευταία χρόνια οι πολεμικές τέχνες γνωρίζουν τεράστια άνθηση. Μία οι ματσάρες Golovkin και Canelo, μετά οι αγώνες του Mayweather και τα show του McGregor στο UFC, δεν ήθελαν πολύ για να μυήσουν το κοινό στην αδρεναλίνη που προσφέρουν τα Fight Sports.
Όπου και να πας πλέον, όπου και αν κοιτάξεις, έναν φίλο σου που αντί για γυμναστήριο το έριξε στην πυγμαχία, το kickboxing ή οτιδήποτε παρόμοιο, θα τον βρεις.
Μέχρι και στο Ratpack υπάρχει ένας τέτοιος τύπος.
Τι είναι άλλωστε μια πολεμική τέχνη; Μια πολύ καλή γυμναστική τόσο για το σώμα όσο και για το μυαλό (πρέπει να σκέφτεσαι για να χτυπήσεις σωστά) η οποία ωστόσο δεν έχει ουδεμία πρόθεση να σε μάθει να δέρνεις στο δρόμο. Αντιθέτως είναι η απόλυτη πνευματική άσκηση που θα σε κάνει να αποφεύγεις τους καβγάδες, ενώ αν βρεθείς προ κινδύνου να ξέρεις πώς να προστατέψεις τον εαυτό σου. Να προστατέψεις, όχι να επιτεθείς.
Τα ‘λεγε ο συγχωρεμένος ο Pat Morita –a.k.a. Mister Miyagi του «Karate Kid»- πως το «καράτε είναι για να μην πολεμάς» αλλά ποιος τον άκουγε.
Πάμε τώρα στο κεφάλαιο Nurmagomedov-McGregor
Πριν λίγες μέρες γίναμε μάρτυρες μιας πολύ σκληρής μονομαχίας μέσα στην κλούβα του UFC. Τόσο ο Khabib Nurmagomedov όσο και ο Connor McGregor προσέφεραν σκηνές απίστευτου ξύλου αφήνοντας το κοινό εκστασιασμένο. Δεν ήταν άλλωστε μόνο ένα απλό ματσάκι που έκρινε τίτλο, αλλά ένα στόρι που κρατούσε πολλούς μήνες. Ένα σκηνικό με εντάσεις και πολύ παρασκήνιο το οποίο ωστόσο πήρε άπειρες διαστάσεις κυρίως για την αλήτικη συμπεριφορά που αποφάσισαν να βγάλουν προς τα έξω οι δύο αθλητές.
Όλα ουσιαστικά ξεκίνησαν από την ημέρα που ο McGregor επιτέθηκε στο πούλμαν του αντιπάλου του, βάζοντας (λέμε τώρα) την καριέρα του σε κίνδυνο.
Το καραγκιοζιλίκι, όσο βαριά έκφραση και αν ακούγεται, είναι μέσα στο αίμα του Ιρλανδού σταρ. Με αυτό το ειρωνικό και απρόβλεπτο στυλ έδωσε ένα νέο trash χαρακτήρα στο UFC και σε συνδυασμό με την εξαιρετική του ικανότητα στο οκτάγωνο το έκανε Νο1 brand σε όλη την κατηγορία του Fight Sports.
Ωστόσο, αυτό που ακολούθησε μετά τη νίκη του Ρώσου και την ταπείνωση του McGregor ξεπέρασε κάθε όριο. Ο Khabib αντί να πανηγυρίσει κόλλησε «μακγκρεκορίαση» και άρχισε να παίζει μπουνιές στην κερκίδα, την ίδια ώρα που η ομάδα του έσπαγε στο ξύλο τον ηττημένο αντίπαλό του.
«Σπουδαίες» εικόνες που όμως αλλοιώνουν αυτά που πρεσβεύουν οι πολεμικές τέχνες.
Στους καιρούς που ζούμε το UFC φαίνεται απίστευτα θελκτικό για το μάτι. Είναι λες και πηγαίνεις στο γήπεδο για να βγάλεις το άχτι σου. Τα έχει όλα. Και ένταση και ποικιλία χτυπημάτων και πολύ παρασκήνιο. Τα πάντα. Αν αυτό είναι όμως που θέλει να περάσει ο ιδιοκτήτης Dana White, τότε οι πολεμικές τέχνες και το ΜΜΑ γενικότερα έχουν ξεχάσει τις ρίζες τους.
Αυτά τα καραγκιοζιλίκια
Συμφωνούμε όλοι πως μπορεί το UFC να είναι σε άνθηση, αλλά ο άρχοντας του Fight Sports ήταν, είναι και θα είναι η πυγμαχία. Και στο κορυφαίο άθλημα μάχης, συμπεριφορές τύπου McGregor ή Khabib δεν έχουν χώρο. Εκεί υπάρχουν κανόνες και πειθαρχία, συστατικό άρτια συνδεδεμένο με αυτό των πολεμικών τεχνών.
Μπορεί στο τέλος των αγώνων να χύνονται δεξιά κι αριστερά αίματα και δόντια, ωστόσο οι αθλητές δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα. Ακόμα και σε περίπτωση που κάτι τέτοιο ισχύει, αυτά δεν έχουν θέση στο ρινγκ αλλά στις σκιές των αποδυτηρίων. Και αν ποτέ ξεφύγει η κατάσταση -καλή ώρα το δάγκωμα του Mike Tyson- τότε η έξοδος και ο αποκλεισμός έρχονται αυτοματοποιημένα.
Στην τελική, ακόμα και ο τεράστιος Muhammad Ali, ο υπέρτατος trash-talker, ο τύπος που όταν τον ρώτησε δημοσιογράφος «Mήπως δεν είσαι σήμερα όπως ήσουν πριν 10 χρόνια;» απάντησε «Εγώ πήρα τη γυναίκα σου και μου’ πε πως σίγουρα δεν είσαι ο άντρας που ήσουν πριν 10 χρόνια» είχε πάντοτε το respect όλων των αντιπάλων του όσο εριστικός και αν ήταν. Διότι δεν έφτανε ποτέ στο επίπεδο να βρίσει χώρες, μητέρες, πατεράδες και θρησκείες.
Ο Dana White πάτησε πάνω στο τρίπτυχο «Αίμα-Βία-Παρασκήνιο» και έκλεψε τις καρδιές του κοινού δημιουργώντας νέες συνθήκες στο χώρο του ΜΜΑ. Και αυτό είναι απολύτως τρομακτικό.
Το μίσος και η βία δεν έχουν θέση δίπλα στον αθλητισμό και την ευγενή άμιλλα. Όπως φωνάζουμε κατά της βίας στα γήπεδα, βλέποντας ανεξέλεγκτους τους χαμπιμπομαγκρέγκορες να κάνουν τις αλητείες τους, θα κάνουμε το ίδιο και για τη βία στην αρένα. Όταν έχεις να κάνεις με αθλητές που είναι role models, σε ποιους περνά κατά βάση η συμπεριφορά τους; Στους οπαδούς τους. Και τότε έχουμε περιστατικά σαν το παρακάτω.
Κι ας φωνάζουμε χωρίς να ακουγόμαστε: Οι δύο αυτοί τύποι, αντί να έρθουν αντιμέτωποι με την πιθανότητα του αποκλεισμού για τις συμπεριφορές τους, προετοιμάζουν ήδη το έδαφος για την μελλοντική ρεβάνς.
