Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είμαι υπέρ των ανοιχτών συνόρων. Ούτε της μετανάστευσης τύπου «μπάστε σκύλοι αλέστε». Επίσης θεωρώ άδικο των αδίκων, μια χώρα μια σταλιά όπως η Ελλάδα να έχει σηκώσει το βάρος όλων αυτών των ανθρώπων που ψάχνουν ένα καλύτερο αύριο. Πιο άδικο όμως απ’όλα θεωρώ να χάνονται ψυχές. Πόσο μάλλον παιδιά… Παιδιά που πριν καταλάβουν ότι υπάρχουν, πνίγονται, χάνονται… Πεθαίνουν. Αυτό είναι ΤΟ ΑΔΙΚΟ. Και δεν υπάρχει σύγκριση. Τις προάλλες, λόγω της γιορτής των Θεοφανείων, το διαδίκτυο γέμισε από φωτογραφίες Ελλήνων που βούτηξαν στα παγωμένα νερά για να πιάσουν τον Σταυρό. Το σέβομαι. Απόλυτα. Σιχαίνομαι όμως την υποκρισία.
Εσύ που βούτηξες στα κύματα να πιάσεις τον Σταυρό, βούτα αν χρειαστεί για να πιάσεις και το παιδί… Βούτα για να πιάσεις το παιδί που κουβαλάει από την κοιλιά της μάνας του το δικό του Σταυρό… Που ανεβαίνει Γολγοθά, που σταυρώνεται αλλά δεν ανασταίνεται σε όποιον θεό κι αν πιστεύει. Και θαρρώ πως όλοι αυτοί που θα σου πουν «μπράβο» επειδή βούτηξες και φέτος όταν ο παπάς πέταξε τον Σταυρό στη θάλασσα θα σου πούνε χίλιες φορές «μπράβο» άμα βουτήξεις και για το παιδί. Άμα σώσεις το παιδί, ακόμη και αν δεν βούτηξες… Αυτούς τους μικρούς Χριστούς που δεν μπορούν να περπατήσουν στη θάλασσα όπως ο μεγάλος… Και μην σκεφτείς ότι αυτοί, οι μικρούληδες δεν κάνουν θαύματα για να έχεις λόγο να ανταλλάξεις τη βουτιά… Κάνουν. Πιο μεγάλα από άλλα. Γιατί σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Σε κάνουν άνθρωπο.
Έλα λοιπόν. Αφού βούτηξες για τον Σταυρό, βούτα και για τον πιτσιρίκο που πνίγεται. Μην σκεφτείς αν είναι πρόσφυγας ή μετανάστης. Αν είναι Έλληνας ή ξένος. Αν είναι νόμιμος ή παράνομος. Γιατί θα αδικήσεις και τον μικρό και τον εαυτό σου. Τον μικρό γιατί δεν ξέρει τι σημαίνουν όλα αυτά και τον εαυτό σου γιατί θα προσπαθήσεις για μια ακόμη φορά να κρυφτείς από σένα τον ίδιο. Δεν φτιάχτηκες για τις… ειδήσεις. Φτιάχτηκες για να είσαι συνάνθρωπος.
Να είσαι άνθρωπος. Και του χρόνου…
