Στην Ελλάδα έχουμε ακριβή βενζίνη αλλά το πρόβλημα είναι αλλού

Επιμέλεια: Στέλιος Παπαγρηγορίου

Πρωί στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, το κέντρο της Αθήνας σφίζει από ζωή, τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα κόσμο και οι δρόμοι τίγκα στο αυτοκίνητο. Ευτυχώς ακόμη οι άνθρωποι δεν χρειάζονται βενζίνη για να πάνε με τα πόδια κάπου, είναι όμως κι εκείνοι που χρειάζονται το αυτοκίνητο για να μετακινηθούν και να πάνε στις δουλειές τους. Όλοι θα κάνουν μία στάση στο βενζινάδικο για να βάλουν 10, 20 και στο τσακίρ κέφι και 30 ευρώ καύσιμο. Ουδέν λόγος φυσικά δεν γίνεται για γεμάτο ρεζερβουάρ. Στο Ratpack τραβήξαμε πορεία από την Αλεξάνδρας κάνοντας επισκέψεις σε όσα βενζινάδικα βρήκαμε καταλήγοντας τελικά στην οδό Ιπποκράτους και ξανά πίσω.

Γνωρίζουμε πως η βενζίνη είναι ακριβή και είναι βέβαιο ότι ο κόσμος δεν είναι ευτυχισμένος για αυτό το φαινόμενο. Οι υπάλληλοι που εργάζονται στην αντλία είναι όλοι απογοητευμένοι αλλά και χαμογελαστοί την ίδια στιγμή, προσπαθούν να μας δώσουν να καταλάβουμε την κατάσταση που επικρατεί με την ακρίβεια με ένα και μόνο νεύμα του κεφαλιού.

Στο πρώτο βενζινάδικο μιλήσαμε με τον κύριο Κώστα ο οποίος είναι υπάλληλος στην αντλία και γενικά άνθρωπος για όλες τις δουλειές στο πρατήριο. Κάνει τα πάντα και είναι στο πόστο του όλη μέρα. Τον ρωτήσαμε πως βιώνει την όλη κατάσταση με τους πελάτες, τι λένε οι ίδιοι για την ακριβή βενζίνη, ποια είναι τα παράπονα τους, τι πιστεύουν για το μέλλον. 

“Τα ξέρεις, δεν χρειάζεται να πω πολλά, ο κόσμος παραπονιέται σε κάθε γέμισμα, γέμισμα που λέει ο λόγος όμως έτσι. Δέκα ευρώ συνήθως βάζουν όλοι άντε είκοσι το πολύ. Από εκεί και πέρα τίποτα. Έχει πέσει η κίνηση σίγουρα αλλά ακόμη βάζουν βενζίνη. Για το πετρέλαιο θέρμανσης δεν παραπονιούνται γιατί τώρα είναι το επίδομα. Αλλά για τη βενζίνη ο κόσμος γκρινιάζει και είναι λογικό όταν έχει πάει στα 2.10”.

Στην απέναντι πλευρά βρήκαμε τον Κασέρ ο οποίος είναι από τη Σομαλία κι εργάζεται στην αντλία τα τελευταία 5 χρόνια. 

“Ξέχασε τα αυτά που ήξερες, όλοι βάζουν λίγα λεφτά βενζίνη πλέον, όλοι λένε δεν φτάνουν τα λεφτά αλλά τι να κάνουμε, πρέπει να κουνήσουμε το αυτοκίνητο. Έχει πέσει και η κίνηση στο πλυντήριο, δεν πλένουν τόσοι πολλοί γιατί δεν έχουν. Κάθε μέρα παραπονιούνται βέβαια. Έτσι είναι αλλά δεν μπορείς να πεις τίποτα. Δεν κάνουμε εμείς το κουμάντο εδώ”.

Πιο πάνω σε ένα άλλο πρατήριο βρίσκουμε λίγο πιο φτηνή τη βενζίνη κι όταν ρωτάμε τον υπάλληλο γιατί συμβαίνει αυτό μου λέει πως έχει να κάνει με το τι συμφωνία κάνει η κάθε εταιρία και τι μεταφορικά έχει το καύσιμο. 

“Γιατί όμως ρωτάτε για τη βενζίνη ρε παιδιά; Εδώ δεν έχουμε να πάρουμε ψωμί, η βενζίνη μας πείραξε τώρα;” λέει ο Γιάννης που είναι υπάλληλος στην αντλία. “Εγώ θέλω ένα ολόκληρο ψωμί κάθε μέρα και το ψωμί είναι ακριβό, η βενζίνη δεν είναι τόσο το πρόβλημα”. 

Μία γυναίκα πελάτης που εκείνη τη στιγμή έβαζε καύσιμο μας λέει απογοητευμένη: “Δεν τα βγάζουμε πέρα, αν παίρνεις μισθό 600 ευρώ που να τα φέρεις βόλτα; Δεν φτάνουν. Η βενζίνη είναι πολυτέλεια πλέον και πολλοί βάζουν αλλά μετά δεν έχουν να φάνε”. “Παιδιά να ρωτήσετε πως πάμε στο σούπερ μάρκετ, όχι πως βάζουμε βενζίνη” λέει πάλι ο Γιάννης και χαμογελάει.

Πιο πάνω ο κύριος Γιώργος μας λέει πως κάνει χρόνια αυτή τη δουλειά αλλά τελευταία βλέπει και ακούει τα πιο τρελά πράγματα. “Πρέπει να κάτσεις εδώ να δεις τι ακούμε κάθε μέρα, όχι απλά παράπονα, ο κόσμος υποφέρει αλλά συνεχίζει, τι να κάνει;” Ο κύριος Γιώργος κουνάει το κεφάλι του στις ερωτήσεις μας και μας δίνει να καταλάβουμε πως τα πράγματα δεν είναι καλά και μάλλον ποτέ δεν ήταν καλά τα τελευταία χρόνια. Η ακρίβεια όμως τώρα έχει χτυπήσει κόκκινα. Ναι, σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι μόνο η βενζίνη είναι και το σούπερ μάρκετ. Εκεί φαίνεται και η αγοραστική δύναμη του καθενός. Είτε μειώνεις τις ανάγκες σου είτε απλά δεν επιβιώνεις.

Μπαίνουμε στη οδό Ιπποκράτους και ρωτάμε σε ένα άλλο πρατήριο-πάρκινγκ, ο κύριος Άλεξ είναι γύρω στα 60 του χρόνια, είναι από τη Βουλγαρία και εργάζεται στην αντλία καυσίμων. 

“Ξέχασε το. Όταν τους ρωτάω να γεμίσω μόνο που δεν μας δέρνουνε. Δεν έχουνε λεφτά, ποιος έχει λεφτά; Ο τζίρος έχει πέσει στον πάτο. Δεν βάζουν βενζίνη πολύ, μόνο όσο για να πάνε στη δουλειά και μετά τέλος. Εμείς εδώ δουλεύουμε όλη μέρα αλλά και πάλι δεν βγαίνει άκρη”. 

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το καύσιμο, το πρόβλημα είναι η ακρίβεια και το σούπερ μάρκετ, εκεί είναι το χαμένο παιχνίδι γιατί πρέπει να πάρει κανείς να φάει πρώτα και μετά όλα έρχονται δεύτερα. Ενοίκιο, φαγητό, λογαριασμοί. Θα βάλει ο άλλος βενζίνη αλλά τόσο λίγο έτσι ώστε να τον βγάλει να πάει μέχρι το σπίτι από τη δουλειά και το ανάποδο.