«Καταλάβαμε ότι μας ρώτησαν αν ήρθαμε από τους ουρανούς. Με μόλις 50 άντρες μπορούμε να τους κατακτήσουμε και να τους βάλουμε να κάνουν ό,τι θέλουμε». Αυτές οι πρώτες λέξεις στο ημερολόγιο του Χριστόφορου Κολόμβου μετά την άφιξή του στη νήσο που θα γινόντουσαν οι Μπαχάμες, ήταν ο λόγος που οι Ισπανοί μέχρι και σήμερα, είναι συνώνυμο της Κόλασης στους ιθαγενείς πληθυσμούς της Αμερικής.
Οι Αραουάκ θα ήταν οι πρώτοι που θα το διαπίστωναν και ο λόγος που γεννήθηκαν οι πρώτοι πολιτικοί αντίπαλοι του Κολόμβου. Ο Ρολντάν τον κατηγόρησε ευθέως στην Αυλή του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας και εκμετάλλευση και απολυταρχική συμπεριφορά, ενώ ο Φρανσίσκο Μπομπαντίγια, ένας Ισπανός δικηγόρος που ανέλαβε την διοίκηση των αποικιών από τον Κολόμβο και τους αδερφούς του, χάθηκε στον Ατλαντικό μαζί με το πλοίο που θα τον μετέφερε πίσω στην Ισπανία. Έπρεπε να γίνουν τέσσερα ταξίδια για να φτάσει ο Κολόμβος αλυσοδεμένος μπροστά στον Φερδινάνδο, αλλά μέχρι τότε, παραλίγο να αφανίσει ομαδικά τους ιθαγενείς του νησιού. Οι ιστορίες αυτές, είναι από εκείνες που δεν φτάνουν μέχρι τις μεγάλες χολιγουντιανές παραγωγές στον κινηματογράφο, αλλά τα γεγονότα είναι αληθινά. Καταγεγραμμένα από το χέρι του ίδιου του Αντιβασιλέα και Ναυάρχου του Μεγάλου Ωκεανού. Ένα τίτλο που οι απόγονοι του Κολόμβου έχουν μέχρι και σήμερα.
To 1495, τρία χρόνια αφότου οι Ισπανοί έφτασαν στις Μπαχάμες, ο Κολόμβος αποφάσισε για ένα μεγάλο αριθμό ιθαγενών, να μεταφερθούν υποχρεωτικά στην Ισπανία και να πουληθούν ως σκλάβοι. Κάποιους είχε στόχο να τους κάνει δώρο στη βασιλική Αυλή. Ο Κολόμβος και οι άντρες του μαζεύουν άνδρες, γυναίκες και παιδιά και 550 καταλήγουν σε κελιά. Προορισμός τους είναι τα σκλαβοπάζαρα της νότιας Ισπανίας. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου ταξιδιού της επιστροφής, περίπου 200 χάνουν τη ζωή τους καταμεσής του ταξιδιού. Τα πτώματά τους ρίχνονται στη θάλασσα και οι επιζώντες πωλούνται τελικά ως σκλάβοι. Ο Κολόμβος γράφει. «Ας συνεχίσουμε στο όνομα της Αγίας Τριάδας να στέλνουμε όλους τους σκλάβους που μπορούν να πουληθούν».
Ο Κολόμβος στη συνέχεια βρίσκεται στα εδάφη της σημερινής Αϊτής. Διατάζει όλους τους ιθαγενείς ηλικίας 14 ετών και άνω, να συλλέγουν μια συγκεκριμένη ποσότητα χρυσού κάθε τρεις μήνες, κάτι αδύνατο, καθώς υπάρχει λιγοστός. Εάν οι Αραουάκ δεν συλλέγουν αρκετ’ο χρυσό, ο Κολόμβος τους κόβει τα χέρια και τους βασανίζει. Ακόμα και ένας νεαρός Καθολικός ιερέας που έχει ακολουθήσει τον Κολόμβο στο Νέο Κόσμο, ο Bartolome de las Casas, έμεινε εμβρόντητος από τις φρικαλεότητες που διέπραξαν οι Ισπανοί εναντίον των ιθαγενών.
«Είδα εδώ την σκληρότητα σε μια κλίμακα που κανένα ζωντανό ον δεν έχει δει ποτέ ή δεν περιμένει να δει. Η δουλειά μας ήταν να εξοργίζουμε, να λεηλατούμε, να σκοτώνουμε, να καταστρέφουμε και να καταστρέφουμε. Ο ναύαρχος, είναι αλήθεια, ήταν τυφλός όπως εκείνοι που τον ακολούθησαν και ήθελε τόσο πολύ να ευχαριστήσει τον Βασιλιά που διέπραξε ανεπανόρθωτα εγκλήματα κατά των Ινδών».
Οι Ταΐνο, που συμπεριλαμβάνονται μέσα στους Αραουάκ, δεν ήταν απλά σκλάβοι των Ισπανών αλλά εκτός από χειρωνακτικές εργασίες, φαίνεται πως τους προτιμούσαν για τις σεξουαλικές εκμεταλλεύσεις. Οι Ταΐνο κάποια στιγμή αντιδρούν. Αρνούνται να καλλιεργήσουν και βασανίζονται. Αν δεν χάσουν τα χέρια τους, ξεκινούν και να πεθαίνουν από τις κακουχίες, την πείνα και τις ασθένειες. Προσπαθούν να καταφύγουν στα βουνά για να γλιτώσουν και οι Ισπανοί τους κυνηγούν με σκυλιά, σκοτώνοντάς τους ακαριαία. Το 1500, ο Κολόμβος έγραψε σε έναν γνωστό του ότι «υπάρχουν πολλοί έμποροι που ψάχνουν για κορίτσια. Αυτά από τα εννέα έως τα 10 είναι τώρα σε ζήτηση». Οι Ισπανοί αρπάζουν όλα τα κορίτσια άνω των 10 ετών από την Χισπανιόλα, τη νέα αποικία, στέλνοντάς τα στην Ισπανία. Ήταν δύο χρόνια μετά που ο de las Casas θα έφτανε και στην Αΐτή, ξεκινώντας να καταγράφει τα γεγονότα.
«Αυτοί (σ.σ.: οι Ισπανοί) μπήκαν με το ζόρι σε αυτόχθονες οικισμούς, σφάζοντας όλους όσους έβρισκαν εκεί, συμπεριλαμβανομένων μικρών παιδιών, ηλικιωμένων, εγκύων γυναικών, ακόμη και γυναικών που μόλις είχαν γεννήσει. Τα έκοψαν σε κομμάτια, ανοίγοντας τις κοιλιές τους με τα ξίφη τους σαν να ήταν πρόβατα σε μάντρες. Έβαλαν ακόμη και στοίχημα για το αν μπορούσαν να κόψουν έναν άνδρα στα δύο με ένα χτύπημα ή να κόψουν το κεφάλι ενός ατόμου ή να τον ξεκοιλιάσουν με ένα μόνο χτύπημα με το τσεκούρι τους. Έπιαναν τα θηλάζοντα βρέφη από τα πόδια και, βγάζοντάς τα από το στήθος της μητέρας τους, τα έριξαν με το κεφάλι στα βράχια. Άλλοι, γελώντας και αστειευόμενοι όλη την ώρα, τους πέταγαν στους ώμους τους, φωνάζοντας, «Στριφογυρίσου μικρούλη».
Όταν ο ιερέας ολοκλήρωσε αυτό που θα γινόταν από ημερολόγιο βιβλίο το 1542, είχαν απομείνει μόνο 200 Ταΐνο στην Χισπανιόλα. Σε όλη την Καραϊβική, ισχυρίστηκε ότι οι Ισπανοί ήταν υπεύθυνοι για τους θανάτους 12 έως 15 εκατομμυρίων αυτόχθονων ανθρώπων. Οι ιστορικοί συνήθως αποδίδουν τους περισσότερους θανάτους στην εξάπλωση ασθενειών για τις οποίες οι ντόπιοι άνθρωποι δεν είχαν ανοσία, αλλά πρόσφατα ο ιστορικός Andrés Reséndez αντέκρουσε αυτό, υποστηρίζοντας ότι οι πληθυσμοί ήταν χαμηλότεροι από ό,τι είχε εκτιμηθεί προηγουμένως και «ένας δεσμός δουλείας, υπερβολικής εργασίας και πείνας, σκότωσε περισσότερους ιθαγενείς στην Καραϊβική από ότι η ευλογιά, οι γρίπες και η ελονοσία».
Αμέσως μετά τον θάνατο του Κολόμβου το 1506, οι Ισπανοί κονκισταδόροι έκαναν τα ίδια και σε άλλα νησιά, όπως το Πουέρτο Ρίκο και την Τζαμάικα. Ο Χριστόφορος Κολόμβος όχι μόνο έκανε περιουσία την οποία τελικά και θα έχανε, αλλά χάρη στις αποτρόπαιες πράξεις τους οδήγησε και τους λοιπούς Ισπανούς να συνεχίζουν την ίδια πολιτική σε όλες τις περιοχές που αποίκησαν στην Αμερική. Είναι μία ιστορία ανακάλυψης μία νέας ηπείρου βουτηγμένης στο αίμα, με τους απογόνους των φυλών να ψάχνουν το δίκιο τους μέχρι και σήμερα. Παρόλα αυτά, υπάρχει Ημέρα του Κολόμβου ως εθνική εορτή.
