Αν μάθαμε κάτι την περίοδο που πέρασε, είναι πως δεν χρειαζόμαστε πολλά για να είμαστε ικανοποιημένοι και να απολαμβάνουμε τις στιγμές μας. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το καλοκαίρι μας.

Αν σου ζητούσαμε να κλείσεις τα μάτια και να ονειρευτείς το μέρος στο οποίο θα ήθελες να βρισκόσουν αυτήν ακριβώς τη στιγμή, ποιο θα ήταν αυτό; Για εμάς, η απάντηση είναι ομόφωνη.

Μα τι ζητάμε, επιτέλους, από το 2020;

Οι τελευταίοι μήνες πέρασαν απίστευτα γρήγορα. Τόσο γρήγορα που ξαφνικά βρεθήκαμε μέσα στο κατακαλόκαιρο δίχως να το συνειδητοποιήσουμε.

Έχω τρεις κολλητούς από το Λύκειο. Τους γνωρίζω από ακόμα πιο παλιά, όμως στο Λύκειο δέσαμε και το δέσιμο έγινε «παντοτινό» μετά τις πρώτες διακοπές που κάναμε μαζί και ήταν οι πρώτες διακοπές «χωρίς γονείς».

Πέτρα και φως. Δύο λέξεις αρκούν για να περιγράψουν τα καλοκαίρια της ζωής μου, τα καλοκαίρια στη Μάνη, εκεί όπου κάθε Αύγουστο ο χρόνος σταματά για εμένα.

Η Κρήτη είναι μία από τις μεγάλες αγάπες της ζωής μου. Δεν είμαι κρητικός, βρέθηκα όμως με φίλους κρητικούς στο πανεπιστήμιο και έκανα φιλίες που κρατούν ακόμα, πολλά χρόνια μετά.

Είχα την τύχη μεγαλώνοντας να έχω «χωριό» και να περνάω εκεί όλα μου τα καλοκαίρια και ως παιδί και ως έφηβος.

Λένε πως «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει» και η αλήθεια είναι πως για εμάς, τους Θεσσαλονικείς, κανένας καλοκαιρινός προορισμός δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της.