Έτυχε την περασμένη Κυριακή να δω το ματς ανάμεσα σε Πανιώνιο και ΑΕΚ. Τρία πλάνα πάνω στους παίκτες της Νέας Σμύρνης ήταν αρκετά. «Καλά, ο Πανιώνιος πέρασε τους παίκτες από κάστινγκ;» σκέφτηκα (πολύ αθώα). Δεν ξέρω να σου πω ποιοι μου άρεσαν, δεν είχε άλλωστε αυτό σημασία.
Αμέσως αναζήτησα τους παίκτες της ΑΕΚ, να δω αν το επίπεδο στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχει όντως ανέβει και μήπως αξίζει να πάρω σβάρνα τα γήπεδα στην τελική, ρε αδερφέ. Και μετά θυμήθηκα μια παλιά ιστορία. Τότε, πίσω στο 2012, που το άλλοτε αγαπημένο παιδί της ΑΕΚ, αυτό που σήκωνε την κούπα του Κυπέλλου το 2016 με λειψή οδοντοστοιχία, ήθελε να γνωριστούμε καλύτερα. Πολύ καλύτερα. Και γρήγορα εγκατέλειψα την ιδέα να πάρω σβάρνα τα γήπεδα. Άλλωστε τα παίρνω ήδη. Τα μπασκετικά.
Και θα μου πεις, γιατί ρε κοπελιά; Καλύτεροι είναι οι μπασκετμπολίστες; Ναι, θα σου πω, φίλε μου. Καλύτεροι είναι.
Και το versus ξεκινάει ευθύς αμέσως
Καταρχάς οι μπασκετμπολίστες είναι ψηλοί. Να είναι 1,85 ο πιο κοντός; Πάλι ψηλός είναι για το 1,67 μου. Και το 1,67 της μέσης Ελληνίδας εν γένει. Εντάξει, δεν είπαμε ότι όσοι είστε κάτω από 1,85 δεν είστε άνθρωποι. Για όσους είναι κάτω από 1,80 δεν ξέρω, δεν εγγυώμαι.
Επίσης οι μπασκετμπολίστες είναι σίγουρα πιο έξυπνοι. Διότι ο χώρος είναι περιορισμένος, ο χρόνος τρέχει, τα δευτερόλεπτα «καταπίνονται», δεν έχουν την πολυτέλεια να κλωτσάνε την μπάλα στο γάμο του Κουτρούλη και να πηγαινοέρχονται πάνω-κάτω άνευ λόγου και αιτίας. Το καλάθι πρέπει να μπει. Κι αν δεν μπει αυτό, θα πρέπει να μπει το επόμενο. Η επίθεση θα πρέπει να βγει και η συνεργασία είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη.
Αν μπούκωσες ήδη με τους μπασκετμπολίστες, πάρε μια τζούρα με αθάνατο, ελληνικό ποδοσφαιρικό στυλ εδώ.
Τρίτον, οι μπασκετμπολίστες είναι πιο σοβαροί. Δεν τους βλέπεις στην Ψαρού και δίπλα να κάθεται η γκόμενα με το ανύπαρκτο μαγιό. Παντρεύονται όλοι. Κάνουν παιδιά. Κοιμούνται νωρίς. Την Κυριακή τρώνε κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο. Γλεντάνε μόνο στην κατάκτηση Κυπέλου ή/και Πρωταθλήματος. Με τις γυναίκες τους (πάντα).
Θα περάσω -μόνη μου- στην αντεπίθεση (του εαυτού μου), λέγοντας ότι οι ποδοσφαιριστές είναι μεγαλύτερα… αλάνια, έναντι των συναδέλφων τους στο μπάσκετ οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις φλερτάρουν με την κόκκινη γραμμή της φλωριάς. Διότι ο ποδοσφαιριστής και στο ταξίδι με την ομάδα δεν μπορείς να είσαι σίγουρη ότι δεν την έκανε τη στραβοτιμονιά του και τη λεζάντα του θα θέλει να την κάνει στα μπουζούκια (πιο συχνά από μία φορά το χρόνο) και στην Ψαρού θα σε πάει (έλα που δεν θες).
ΑΛΛΑ!
Σε κάθε περίπτωση, το attitude ποδοσφαιριστών και μπασκετμπολίστων είναι λες και έχει περάσει στο DNA τους. Τόσο προβλέψιμοι.
Δεν ξέρω ποιες γυναίκες «συμβιβάζονται» να ζουν μαζί τους. Για αμφότερους ισχύουν περιορισμένες έξοδοι, ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, λίγες ημέρες διακοπών, σεξ με πρόγραμμα (ούτε οι Παρθένοι τέτοιο προγραμματισμό), ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΛΚΟΟΛ (πώς αντέχουν Θεέ μου;!).
Οπότε η ερώτηση είναι πάλι (και πάντα) η ίδια: Τι θέλουν οι γυναίκες; Τον φλώρο ή το αλάνι; (Μη στριμώχνεστε, για όλους έχει).
Ρίξε και μια ματιά εδώ για μπασκετμπολίστες από τα παλιά που σημάδεψαν την Α1
Θα κλείσω με το εξής: Κάποτε, είχα μάθει εκ των έσω την ιστορία ενός πολύ γνωστού Σέρβου μπασκετμπολίστα που πήγαινε σε μία καφετέρια στη Χαλκίδα για να βλέπει τη φοιτήτρια που του έκλεψε την καρδιά. Εκείνη έκανε μεροκάματα για να βγάζει χαρτζιλίκι ως σερβιτόρα. Εκείνος της έκανε τρία παιδιά.
Έτσι, γιατί το θέλω το love story μου. Για το ξενέρωμα.
