Γίνεται να μην αγαπάς την Έμμα Στόουν;

Ο Νόρτον υποδυόταν στην ταινία έναν κυνικό, κακότροπο μα ταλαντούχο ηθοποιό που ένιωθε ότι η Τέχνη και η Ζωή του χρωστάνε για κάποιον –ανεξήγητο, δεδομένης της κακοψυχιάς του- λόγο bonusακι. Η Στόουν υποδυόταν την κακομαθημένη κόρη που τα είχε σκατώσει και μόλις είχε ξεμπερδέψει από την αποτοξίνωση. Όπως η ηρωίδα έμπαινε σε μια νέα φάση της ζωής της, έτσι και η Στόουν εισερχόταν στο οσκαρικό στερέωμα, στο οποίο πάτησε γερά με το φετινό τυφώνα του «La La Land».

Μπορεί για πολλούς ο προ διετίας θρίαμβος της ταινίας στα Όσκαρ να ήταν τουλάχιστον αμφιλεγόμενος, η ουσία όμως είναι ότι μέσω του «Birdman» η Αμερικανίδα ηθοποιός έφτασε στην πρώτη της οσκαρική υποψηφιότητα (Β’ γυναικείος ρόλος). Προηγουμένως, είχε κάνει το «αγροτικό» της στα teen movies που την αγαπήσαμε («Superbad», «Zombieland»), εδραιώθηκε στη βιομηχανία μέσα από τα καλοκαιρινά blockbuster (η σειρά των «The Amazing Spiderman») και πήρε λίγη από την όποια γοητεία περιβάλλει πια τις γουντιαλενικές μούσες («Magic in the moonlight», «Ιrrational man») –αλλά αυτά το τελευταία καλύτερα να το ξεχάσουμε, μαζί με μερικές ακόμα ταινίες («Aloha» λέμε και κλαίμε), που πάντα θα υπάρχουν για να θυμίζουν ότι, ειδικά στο ξεκίνημα, δεν γίνεται να κάνεις μόνο καλές επιλογές.

Μα είναι στα ξεκινήματα η Στοούν; Ναι και όχι. Μετράει μια δεκαετία γεμάτη στα πέριξ, αλλά έπρεπε να φτάσει το «Birdman» για να μας χαρίσει μια περισσότερο ψυχωμένη παρά άνευρα «σωστή» ερμηνεία.

Τι λείπει από αυτή την γεμάτη δεκαετία; Μια καλή τηλεοπτική σειρά. Έρχεται και αυτή. Θα είναι το «Maniac» δια χειρός Κάρι Φουκουνάνγκα («True Detective») για λογαριασμό του Netflix.

«Ένα αστέρι γεννιέται» ήταν ο κλίσε τίτλος που της αφιέρωσε το Rolling Stone στο εξώφυλλο του περασμένου Δεκεμβρίου. Αν δεν πρόκειται για κραυγαλέα έλλειψη φαντασίας ή για κλείσιμο ματιού στο «City of Stars», το υπέροχο anthem song από το soundtrack του «La La Land»,  ίσως να είναι μια μικρή υπόρρητη ειρωνεία για το προβλέψιμο και χάρτινο σενάριο (συγγνώμη, ε;).

Μια 14άδα υποψηφιότητες μάζεψε για τα φετινά Όσκαρ, μία από τις οποίες είναι και αυτή της Έμμα Στόουν για τον πρώτο γυναικείο ρόλο. Η μάχη με την Ιπέρ και την Πόρτμαν θα είναι αμφίρροπη και, φυσικά, υπό την υψηλή (αν και υπερεκτιμημένη, σύμφωνα με τον Πρόεδρο Τραμ) εποπτεία της Μέριλ Στριπ. Αν ήταν η υποψήφια και η Έιμι Άνταμς θα μιλούσαμε για την απόλυτη «σφαγή».

Ωστόσο, η Στόουν κατάφερε να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου, καβαλώντας μεν το hype της ταινίας, αλλά ταυτόχρονα δίνοντας πνοή σε ένα χαρακτήρα κάπως χάρτινο και σίγουρα λιγότερο αβανταδόρικο από εκείνο του συμπρωταγωνιστή της, Ράιαν Γκόσλινγκ. Ήδη έχει κερδίσει τη Χρυσή Σφαίρα και το BAFTA για την ερμηνεία της και περιμένουμε να δούμε αν θα το ξημέρωμα της Δευτέρας θα εκφωνήσει ένα ευχαριστήριο λόγο με αυτό το βραχνό ψεύδισμα που κάνει η φωνή της.

Ξέρεις, τίποτα δεν αρχίζει και τελειώνει στα βραβεία, αφήνουν όμως και αυτά το αποτύπωμά τους, λένε την αλήθεια τους. Σου φαίνεται βαρετή, μόνο αν έχεις ακόμα πολύ να ξοδέψεις στο θάρρος. Και η Έμμα Στόουν έχει. Και αυτό φαίνεται πριν από οπουδήποτε αλλού στα μάτια της.