Γενικώς δεν είναι ότι καλύτερο να σε ληστεύουν. Όποιος το έχει ζήσει ξέρει πώς είναι. Το θυμάται για μια ζωή με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια. Το ίδιο συμβαίνει και σε μένα, καθώς με έχουν ληστέψει μια στο δρόμο –πρόσφατα- και μια στο σπίτι -παλιότερα. Ωστόσο υπάρχει μία μικρή λεπτομέρεια. Δεν με λες άτυχο ακριβώς καθώς στο τέλος της ημέρας δεν μου πήραν ΤΙΠΟΤΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ.
Και εξηγώ.
Μια και μιλάμε για ληστείες θυμήσου τις 5 Κινηματογραφικές Ληστείες που αποθεώσαμε πρόσφατα.
Αποτυχημένη ληστεία #1
Έχοντας πάει μια βόλτα σε ένα από τα γνωστά εμπορικά της Αθήνας, είπα να κάνω τα… ψώνια μου. Μην φανταστείς ότι πήρα κάτι το φοβερό. Ένα πεϊνιρλί από το φούρνο και κάτι κρουασάν για το σπίτι. Μέσα σε όλα όμως πέτυχα τέσσερις φίλους που είχαν σκάσει για πραγματικά ψώνια. Μερικοί από αυτούς, είχαν φορέσει ήδη τα ρούχα που αγόρασαν και τους είχαν μείνει κενές σακούλες, τις οποίες ζήτησα να μου δώσουν γιατί -για κάποιο αδιευκρίνηστο λόγο- τις κάνει συλλογή η μάνα μου. Τις έβαλα, λοιπόν, όλες σε μία (πρέπει να ήταν 4-5, οπότε μπορείς να φανταστείς ότι φαινόταν σαν να είχα πάρει κάτι σούπερουαου. Οπότε μέχρι να πάω στο αμάξι είχα τις άδειες σακούλες στο δεξί χέρι και στο αριστερό το πεϊνιρλί και το κρουασάν.
Αν δεν θυμάσαι πόσο πειναλέος είμαι, θυμήσου τι έγινε όταν γυναίκα άπλωσε χέρι στο φαγητό μου
Καμιά 20αριά μέτρα πριν φτάσω στο αμάξι, στην απόλυτη ερημιά, από πίσω μου ακούω μια γκαζιά από ένα μηχανάκι. Και πριν το πάρω χαμπάρι ο αναβάτης έχει περάσει και μου έχει σουφρώσει τις σακούλες του δεξιού χεριού.
Κοκαλωμένος, σαστισμένος κάθομαι και κοιτάω το μηχανάκι να εξαφανίζεται στα στενά και εκεί είναι που σκέφτομαι: «Του λες και ευχαριστώ του τύπου». Και άστοχος στην επιλογή του να με ληστέψει, και μου άφησε προίκα το πεϊνιρλί και τα κρουασάν. Τουλάχιστον άμα πουλήσει τις σακούλες θα βγάλει και… 0, 20€. Καλοφάγωτα ψηλέ μου!
Αποτυχημένη ληστεία #2
Αν σου φαίνεται ηλίθια η παραπάνω ληστεία πού να ακούσεις για αυτήν εδώ. Συνέβη στο σπίτι μου, όταν ακόμα πήγαινα πρώτη δημοτικού και είχαμε αφήσει καταλάθος ανοιχτό το πατζούρι. Κάποιος λοιπόν που καλομελετούσε την οικία μου είδε την ευκαιρία και μπούκαρε την ώρα που κοιμόμασταν.
Λογάριαζε όμως χωρίς το λαγωνικό του σπιτιού. Τον τότε σκύλο μου, τον Ράμπο. Το ξέρω, ψαρωτικό το όνομα, που παραπέμπει σε κυνηγόσκυλο, πιτμπουλ ή ροτβάιλερ. Κι όμως ο Ράμπο ήταν γιορκσάιρ – 20 πόντους ξεσκονόπανο ένα πράγμα. Παρόλα αυτά το καθήκον του το έκανε και με το παραπάνω.
Διότι όταν πήρε χαμπάρι τον διαρρήκτη άρχιζε να γαβγίζει σαν μανιακό, με αποτέλεσμα ο κλέφτης να την ακούσει και να αρπάξει ότι βρήκε πρόχειρο εκείνη τη στιγμή.
Την επόμενη μέρα το πρωί λοιπόν συνειδητοποιήσαμε στο σπίτι ότι έλειπε το βίντεο. Έλα μου όμως που ήταν χαλασμένο και είχαμε δρομολογήσει να το πετάξουμε. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι είχαμε ασφάλεια κλοπής οπότε πήραμε τζάμπα το επόμενο.
Είτε άστρο έχω, είτε είναι στόκοι όσοι επιχείρησαν να με ψυρίσουν, ένα είναι το συμπέρασμα. «Ληστές, ντον φακ γουιθ Κάβουρας».
