Είναι παραμονή Χριστουγέννων. Ή Πρωτοχρονιάς. Ή ανήμερα Χριστούγεννα. Ή Πρωτοχρονιά. Και είσαι σπίτι μόνος. Ή μαζί της. Αλλά σπίτι. Με παντόφλα και πυτζάμα. Με μια κουβερτούλα ριγμένη στον καναπέ. Με τα λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο να τρεμοπαίζουν μίζερα. Και την τηλεόραση ανοιχτή, να ετοιμάζεται να παίξει «Χριστουγεννιάτικο Εορταστικό Πρόγραμμα». Σε επανάληψη. Κονσέρβα. Πιο μπαγιάτικο κι από μπαγιάτικο μύδι. Πιο σάπιο κι από σάπιο μήλο. Πιο κονσέρβα κι από κονσέρβα με τυρί υπηρεσίας του στρατού. Πείτε μου, με το χέρι στην καρδιά: υπάρχει πιο κάτω απ’ αυτό;
Είσαι που είσαι μίζερος, για να είσαι μέσα μια τέτοια μέρα, όχι με παρέα, όχι με μουσικές και τραγούδια, όχι με αλκοόλ και χαρτί. Αλλά μόνος ή μόνοι μαζί της. Με παντόφλα και πυτζάμα. Είτε διότι δεν έχεις λεφτά, είτε διότι δεν έχεις φίλους, είτε διότι αρρώστησες, κάτι έτυχε τελευταία στιγμή και δεν έφυγες, κάτι ακυρώθηκε, όλα πήγαν στραβά. Είσαι ένα βήμα πριν την κατάθλιψη ή μετά την κατάθλιψη. Θα μπορούσε να έχει γράψει ολόκληρο βιβλίο για σένα ο Ντίκενς. Να είχε κλέψει κάνει ταινία βασισμένη σε σένα ο Λάνθιμος. Να σε είχε υποδυθεί ο Τσαλταμπάσης. Μιλάμε για τέτοια χάλια, τόσο μεγάλο ξεπεσμό. Κι εσύ είσαι εκεί, αγέρωχος, με την αρχοντική σου παντόφλα και την καλή σου την πυτζάμα και τινάζεις την κουβέρτα από πάνω σου και πιάνεις το τηλεκοντρόλ: «Θα το κάψουμε απόψε! Θα δούμε Εορταστικό Πρόγραμμα!».
Ψάχνοντας τον πάτο στο βαρέλι της μιζέριας, υπάρχει πάντα και το ζεϊμπέκικο του Γκλέτσου
Ναι… «Θα το κάψουμε κυρ-Στέφανε» με πρόγραμμα από μπουζούκια που βιντεοσκοπήθηκε πριν τρία χρόνια. Με Ρέμο ή Βέρτη ή Παντελίδη που δεν είναι καν πλέον ανάμεσά μας. Με «Τρεις Χάριτες» ξερωγώ 15 χρόνια πριν ή με «Γιορτινό Καφέ της Χαράς, με το Χάρη Ρώμα στα καλύτερά του!», αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Ή με τη γιορτινή παράσταση του Μάρκου Σεφερλή. Ή με οτιδήποτε άλλο φέρει την ταμπέλα «εορταστικό» και είναι πιο θλιβερό και στενάχωρο κι από αεροπορική τραγωδία. Και λες «δεν μπορεί να υπάρχει κάτι χειρότερο απ’ αυτό». Κι όμως υπάρχει. Όχι ένα. Ούτε δύο.
Τουλάχιστον δέκα
1. Να ανέβεις στην ταράτσα. Γυμνός – άντε μόνο με το σώβρακο. Και ένα μπουκάλι ουίσκι στο χέρι και να βλέπεις τα πυροτεχνήματα με 2 βαθμούς Κελσίου, μέχρι να γίνεις κασάτος, τραγουδώντας ακατάπαυστα «πάει ο παλιός ο χρόνος!»
2. Να βγεις στο δρόμο και να εύχεσαι σε όποιον δουλεύει εκείνη την ώρα (ταξιτζήδες, σερβιτόρους, αστυνομικούς, φαρμακοποιούς) «καλές γιορτές με υγεία! Και του χρόνου!» Και να μη σε λιντσάρουν. Και να μείνεις ζωντανός.
3. Να βλέπεις Εορταστικό Πρόγραμμα τριετίας σε επανάληψη ΚΑΙ να στείλεις και μήνυμα για να μπεις στην κλήρωση για πλούσια δώρα.
4. Να παίρνεις τηλέφωνα σε όλα τα μπουζούκια, μόνο και μόνο για να ακούς από μέσα ανθρώπους να διασκεδάζουν και να τραγουδούν… Ή να βλέπεις τους φίλους σου στο facebook να κάνουν live video από τα μπουζούκια. Κι εσύ να κλαις. Με αναφιλητά…
5. Να στείλεις μήνυμα στην πρώην σου, με την οποία έχετε να μιλήσετε 5 χρόνια. «Χρόνια πολλά αγάπη μου. Δεν σταμάτησα να σε σκέφτομαι ποτέ…»
6. Να φτιάξεις ένα τοστ ζαμπόν – τυρί. Και να είναι αυτό το εορταστικό σου δείπνο.
7. Να ανοίξεις σαμπάνια στο σαλόνι σου. Μόνος σου. Με την παντόφλα και την πυτζάμα που λέγαμε. Και να έχει γίνει ξίδι, διότι την είχες στο ντουλάπι 5 χρόνια.
8. Να βάλεις τα καλά σου μέσα στο σπίτι, που – υπενθυμίζω – είσαι μόνος σου, για να δεις το εορταστικό πρόγραμμα σε επανάληψη με το Χαρδαβέλλα και κάτι άλλους ανθρώπους όπου δεν γνωρίζεις κανέναν.
9. Να χτυπάς τις πόρτες των γειτόνων σου για να ευχηθείς. Κι αυτοί να σε βρίζουν. Ή να καλούν την Αστυνομία. Όπου ούτε αυτή δεν έρχεται…
