Ήμουν περίπου 9 χρονών όταν έγινε το σκηνικό. Είχαμε κατέβει Ελλάδα για διακοπές και η Αθήνα είχε ξεκινήσει να βράζει από το μεσογειακό καλοκαίρι. Μαζί της και ο κόσμος. Ο τσακωμός που έγινε σε εκείνο το παλιό λεωφορείο του ΟΑΣΑ, δεν είχε καμία διαφορά από αυτούς που γίνονται σήμερα. Κάποιος παρεξηγείται για κάτι ανούσιο. Μία θέση. Ένα πατημένο πόδι. Μία πόρτα που δεν άνοιξε ποτέ παρότι κάποιος πάτησε το STOP. Δεν θυμάμαι αν ήταν κάτι από τα παραπάνω. Θυμάμαι μόνο ένα πράγμα. Τις στριγγλιές της γυναίκας που πέφτει κάτω από το χαστούκι και την ατάκα «κάτσε κάτω μωρή πουτάνα».
Κατεβήκαμε με τον πατέρα μου στην επόμενη στάση, αφήνοντας ένα λεωφορείο σε κατάσταση πανικού. Έτρεμα. Δεν ξέρω γιατί. Η εικόνα μου είχε προκαλέσει αναστάτωση. Ο πατέρας μου με γονάτισε και με κοίταξε με ένα από τα πιο σοβαρά βλέμματα που με έχει κοιτάξει ποτέ του. «Άκουσε με. Κοίτα με εδώ. Αυτό που είδες, το κάνουν μόνο οι δειλοί. Δεν χτυπάμε γυναίκες. Το κατάλαβες; Είμαστε καλύτεροι από αυτό. Αν χτυπήσεις ποτέ σου γυναίκα, θα είσαι ακόμα γιος μου, αλλά δεν θα ξαναπατήσεις ποτέ το πόδι σου στο σπίτι μου. Κατανοητό;».
Η πλειοψηφία του κόσμου, ο υπερευαίσθητος, αγριεμένος όχλος του Ίντερνετ που διψά για αίμα από κάθε φράση και βίντεο σε tweet και post, έκανε χθες ένα βασικό λάθος στο σκηνικό του Θάνου Τζήμερου με την Αλεξάνδρα Μπαλού. Έδωσε στο γεγονός πολιτικό χρώμα. Η κατάσταση δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει (αφού ο ίδιος ο Τζήμερος αρνείται τα πάντα και ισχυρίζεται πως ο ίδιος προπηλακίστηκε πρώτος), αλλά οι μάρτυρες που βρισκόνταν εκεί, αναφέρουν πως χτύπησε την περιφερειακή σύμβουλο της Λαϊκής Συσπείρωσης. Για το στόρι κυκλοφορούν μέχρι τώρα δύο βίντεο. Ένα που δείχνει τον Θάνο Τζήμερο να σκίζει αφίσες και ένα που δείχνει την απομάκρυνση του από την αίθουσα.
Το ουσιώδες στην όλη κατάσταση είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Με νοιάζει πολύ λίγο ο λόγος για τον οποίο έγινε μπαρούτι η ατμόσφαιρα και έφτασαν τα πράγματα ως εκεί. Με νοιάζει η κίνηση. Θα μπορούσα να έχω γνωρίσει τον Θάνο Τζήμερο σε μία επαγγελματική συνάντηση. Να ήταν ευγενικός, να προθυμοποιούταν να μου φέρει ποτό από το μπαρ και να πιάσει κουβέντα για την πολιτική. Ίσως μάλιστα να είχε επιχειρήματα για τις θέσεις και να είχε και τον τρόπο να με προβληματίσει με τις απόψεις του. Ποτέ δεν λέω «αποκλείεται» στη ζωή μου. Όμως την ώρα που θα μου έσφιγγε το χέρι και θα συστηνόταν ως «Θάνος Τζήμερος» θα είχα χάσει κάθε ενδιαφέρον να γνωρίσω καλύτερα αυτόν τον άνθρωπο – αν πράγματι ισχύει ότι χτύπησε αυτή την γυναίκα.
Από τη μία, όλο αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον Τζήμερο. Ο Τζήμερος είναι δημόσιο πρόσωπο και το όνομα του θα παίξει πιο εύκολα στις ειδήσεις. Αν στη θέση του ήταν ένας μπακάλης, ένας μηχανικός, ένας γιατρός, άγνωστοι στο ευρύ κοινό, η άποψή μου θα ήταν η ίδια. Η είδηση για μένα δεν είναι «Ο Τζήμερος χτύπησε την Μπαλού», ένας τίτλος που φιγουράρει στις περισσότερες ιστοσελίδες. Ο τίτλος είναι «Άντρας χτυπάει γυναίκα για διαφωνία». Αυτό μου αρκεί. Αυτό, είναι ό,τι δεν θέλω για την κοινωνία εκεί έξω. Στη θέση της Μπαλού, θα μπορούσε να ήταν η μάνα μου. Ή οποιαδήποτε άλλη γυναίκα. Χάνεις εύκολα την ψυχραιμία σου; Δεκτό. Σήκω και φύγε βρίζοντας θεούς και δαίμονες. Μην σηκώσεις όμως το χέρι σου. Εκεί ξεχωρίζουν τα παιδάκια από τους άντρες.
Από την άλλη όμως, λίγοι πολιτικοί μπορούν να φτάσουν τόσο χαμηλά. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που πριν 5 χρόνια ήταν περίπου μέινστριμ και τώρα ζει στο περιθώριο του πολιτικής ζωής, σε μία σκοτεινή ζώνη όπου ο πληθυσμός τρέφεται με το ξεροκόκαλο των 15 λεπτών δημοσιότητας. Ξεκίνησε με τη φαντασίωση να γίνει ένας αρσενικός Θάτσερ, να βαδίζει με σιδερένια πυγμή στο δρόμο της «κοινής λογικής» και του «αυτονόητου» (όπως τα αντιλαμβάνεται ένας φιλελευθέρος πολιτικός) και έχει καταλήξει ένας τύπος που προκαλεί για να προκαλεί. Το χυδαίο με την περίπτωσή του είναι πως ενώ καταδικάζει το φανατισμό, τον λαϊκισμό και την ημιμάθεια σε κάθε του δήλωση, ο ίδιος αναδεινύεται πιο «κάφρέστερος», «λαϊκιστικότερος» όλων. Όχι μόνο χτες, επανειλημμένως.
Στο τέλος της ημέρας, όταν οι αίθουσες συνεδριάσεων αδειάσουν και τα φώτα σβήσουν, όταν όλοι θα κλείσουν τις οθόνες των υπολογιστών και θα περιμένουν την επόμενη μέρα για μία νέα είδηση που θα κάνει τον γύρο του διαδικτύου, το μόνο που θα έχει μείνει ζωντανό είναι η πικρή ανάμνηση μίας γυναίκας που χτυπήθηκε. Κάθε φορά που σηκώνεις το χέρι για να χτυπήσεις μία γυναίκα, σκοτώνεις ένα μικρό κομμάτι από αυτό που ονομάζεις άνθρωπο.
