Σε μία παλιά του παράσταση ο stand up κωμικός Βύρων Θεοδωρόπουλος είχε ένα bit στο οποίο έκανε πλάκα με τα διάφορα είδη καφέ. Όταν έφτανε η ώρα του γαλλικού έλεγε το εξής:
«Ο γαλλικός ο καφές δεν είναι λίγο σαν 25χρονος που μόλις τελείωσε τη σχολή και κάνει πρακτική σε εταιρεία; Κανένας δεν τον εκτιμά, τον πληρώνεις ψίχουλα και αν θες να βγει η δουλειά χρειάζεσαι τρεις από δαύτους».
Αν έχεις υπάρξει 25, με τα πτυχία σου και τα μεταπτυχιακά σου (οι πιο σβέλτοι και επιμελείς έχουν ξεμπερδέψει και με τον στρατό), και πέρασες αυτά τα πρώτα χρόνια στην αγορά εργασίας ξέρεις ακριβώς για τι μιλάει ο Βύρωνας.
Αν έχεις υπάρξει 25 το 2007, το 2008, το 2009 -άντε βαριά μέχρι το 2011. Επειδή θα βαρύνει λίγο το κείμενο, πάρε τώρα μια δόση Βύρωνα:
Αν είσαι τώρα 25 ή τα κοντοζυγώνεις (με πτυχία και τα μεταπτυχιακά να είναι on process) υποθέτω ότι πάλι γελάς (πικρά), αλλά με μια βασική διαφορά: Ο σημερινός 25άρης δεν μοιάζει με γαλλικό, αλλά με σπαστό φραπέ: Είναι ευέλικτος όσο δεν πάει, κοστίζει ακόμα πιο ψίχουλα και αν το συνδυάσεις με ένα τσιγάρο η δουλειά θα γίνει σίγουρα ακόμα και με μερικές γουλιές.
Αυτό που περιγράφει ο Θεοδωρόπουλος με την οξυδέρκεια ενός κωμικού, το αποτυπώνει η ετήσια έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΣΕ. Ανεργία στους νέους 25-30: 33,2%, στους 15-24: 44,2% ενώ το 50% των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα είναι κάτω των 800 ευρώ.
Υπάρχει όμως αυτό που οι αριθμοί αφήνουν απ’ έξω: Οι 25ρηδες είναι γενιά που λοιδορήθηκε περισσότερο από κάθε άλλη στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Αν φανταστούμε τη δεκαετία 2007-2017 σαν ένα ελληνικής κατασκευής roller coaster, οι 25άρηδες έκοψαν εισιτήριο με emo φράντζες και ξασμένο μαλλί και κατέβηκαν κρατώντας στο ένα χέρι πτυχία και στο άλλο ένα εγχειρίδιο εργατικού δικαίου σκισμένο από τα χέρια όσων σε καλούν να αποδεχτείς ότι «αυτή είναι πραγματικότητα». Είναι αυτοί που ταυτίστηκαν με όσα μπορεί να έβλεπαν σε ένα διαφημιστικό σποτ, αλλά πριν αυτό τελειώσει, κάποιος είχε ήδη τραβήξει το γενικό με το ρεύμα.
Στο ενδιάμεσο τους κοροϊδέψαμε επειδή τα είχαν όλα έτοιμα και δεν θα χρειαζόταν να παλέψουν για τίποτα. Τους την είπαμε για τη νωθρότητά τους και την αδιαφορία τους. Τους λούσαμε με κάθε λογής ηθικό πανικό επειδή μεγάλωσαν με το κεκτημένο του γρήγορου ίντερνετ και όλων των καλών που αυτό έχει (από Myspace, hi5, facebook, youtube, twitter μέχρι LOL). Έως και νουθεσίες άκουσαν επειδή όταν δολοφονήθηκε ένας συνομήλικος τους έφεραν πάνω-κάτω τα σχολεία τους.
