Το πρωί που ανέβαινα την Εθνική για να έρθω στο γραφείο, η σκέψη ότι πριν από μερικά 24ωρα πιθανότατα και να πέρασαν από τα ίδια τετραγωνικά μέτρα ασφάλτου τόσο η τριμελής οικογένεια, όσο και το νεανικό παρεάκι της Πόρσε, μου είχε καρφωθεί πολύ έντονα στο μυαλό. Το ίδιο έντονα με τα συναισθήματα που μου γέννησε η είδηση με τους τέσσερις νεκρούς και τον έναν που θα βασανίζεται για μια ζωή από τις εικόνες που αντίκρισε. Αδιανόητα πράγματα.
Εξίσου αδιανόητα και τα όσα ακολούθησαν. Αναφέρομαι σε δυο τινά. Το πρώτο έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο ξεκίνησε το φιλτράρισμα της είδησης μέχρι την καθιερωμένη σοσιαλμιντική διάχυση που διψάει για αίμα, αυτοεπιβεβαίωση και μοστράρισμα της υπέρτατης και μοναδικής αλήθειας που -εννοείται πως- κατέχει ο κάθε ένας που παίζει στα δάχτυλα την τέχνη του ποσταρίσματος. Στη χώρα που τα πάντα είναι αυτονόητα μέχρι να έρθουμε εμείς να τα γκρεμίσουμε με μια παρανοϊκή ανάγνωση των πραγμάτων, είδα πολλούς, μα πάρα πολλούς, να δίνουν ταξική χροιά στο δυστύχημα, εστιάζοντας στην πανάκριβη Πόρσε που οδηγούσε ο πιτσιρικάς και χάνοντας το δάσος των «κωλοφτιαγμένων» του δεκαχίλιαρου που εξίσου όμορφα σκοτώνουν όταν βρίσκονται στα χέρια καυλωμένων προλετάριων που είχαν την ίδια ηλικία με το γόνο του πλούσιου επιχειρηματία.
Αυτό είναι το ένα που κρατάω. Το δεύτερο και προφανώς πιο σημαντικό έχει να κάνει με το ανελέητο clickbaiting και στον τρόπο που ο κάθε εμποράκος της ανθρώπινης δυστυχίας επέλεξε να καπηλευτεί το υλικό που έδειχνε φάτσα-κάρτα το ξεκλήρισμα τριών οικογενειών.
Θα σταθώ στο δεύτερο. Γιατί αν η μετάφραση του δυστυχήματος από τον κάθε έναν από εμάς έχει υποκειμενική διάσταση και μηδενικό αντίκτυπο στην κοινωνία, η δημοσιοποίηση εικόνων όπως αυτή με το τροχαίο στο 83ο χιλιόμετρο της Αθηνών-Λαμίας, έχει έναν και μόνο αντικειμενικό σκοπό: να ερεθίσει μυαλά και αντιλήψεις για το πόσο σοβαρή υπόθεση είναι το να κρατάς ένα τιμόνι στα χέρια σου.
Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι σε μια σοβαρή χώρα. Σε μια χώρα όπου είναι αυτονόητο πως το υλικό που κατέγραψαν οι κάμερες ασφαλείας δεν αποτελεί αντικείμενο νομικά επιλήψιμου πάρε-δώσε της τροχαίας με τα ΜΜΕ για να ικανοποιηθεί η δίψα της αναγνωσιμότητας ή της τηλεθέασης, αλλά ένα εργαλείο το οποίο μαζί με παρόμοιο υλικό που θα έχει συγκεντρώσει η πρώτη, θα συγκροτεί ένα στοχευμένο σποτάκι που θα γυρίζει από λύκειο σε λύκειο, από στρατόπεδο σε στρατόπεδο και από κανάλι σε κανάλι για να ταρακουνήσει, να σοκάρει, να προλάβει καταστάσεις. Στην ίδια χώρα, προτού δημοσιοποιήσουν το υλικό οι υπεύθυνοι, θα φρόντιζαν να κάνουν ένα στοιχειώδες μοντάζ και να «κόψουν» τη σκηνή με τον αλαφιασμένο πατέρα.
