Λευτέρης Παρτσάλης Οι KollektivA δεν έχουν κάνει ακόμα την καλύτερή τους συναυλία

Μιλήσαμε μαζί τους και μας υποσχέθηκαν ότι θα τη δώσουν αυτό το Σάββατο στο Gagarin 205.

«Να σε κεράσω μια μπύρα;», με ρώτησε ο Θανάσης Χουλιαράς, ο frontman των KollektivA λίγα λεπτά αφότου είχα φτάσει στο «σπιτικό» studio της μπάντας και είχαμε ανταλλάξει τις τυπικές συστάσεις, όπως κάνουν οι άνθρωποι που γνωρίζονται για πρώτη φορά. Πριν προλάβω να απαντήσω, ήρθε η ενημέρωση κατευθείαν από τον τόπο του ρεπορτάζ, το ψυγειό: «Α, ναι... τελικά δεν έχουμε». Δεν ξέρω αν ο Θανάσης ένιωσε άσχημα (που δεν το πιστέυω), προσωπικά δεν παρεξηγήθηκα γιατί, ξέρεις, ο ίδιος διάλογος έχει γίνει ένα εκατομμύριο φορές όταν έρχεται κάποιος δικός μου φίλος στο σπίτι.

Ακόμα και χωρίς μπύρα, μιλήσαμε για το επερχόμενο live στο Gagarin, για την τελευταία τους δουλεία, τα «Σύρματα» και για άλλα πολλά λες και είχαμε συναντηθεί στο παρελθόν άλλες 10 φορές.

Και η αλήθεια είναι ότι μόλις κατεβαίνεις αυτά τα πέντε-έξι σκαλιά για να βρεθείς στο στούντιο, συμβαίνει αυτό που περίπου νιώθεις και όταν ακούς τις δουλειές των kollektivA: ακόμα και αν δεν τους γνώριζες από το 2009 (ή παλιότερα όταν έπαιζαν ως Φτηνό Ευέλικτο Μουσικό Δυναμικό), μόλις ακούσεις τις δουλειές τους, αισθάνεσαι πως όλο αυτό είναι τρομερά οικείο, πως ακόμα και αν δεν το ήξερες, αυτό βρισκόταν εκεί και με κάποιο αδιόρτατο τρόπο πάντα σε συντρόφευε.

Αν το πάμε λίγο πιο θεωρητικά, μια τέτοια αίσθηση σημαίνει ότι οι KollektivA είναι η εκφραση της εποχής μας -και αυτό είναι τρομερά αισιόδοξο.

Σε δύο μέρες ανεβαίνετε για πρώτη φορά στην σκηνή του Gagarin 205. Τι θα περιμένουμε από εσάς;

Θανάσης: Έχουμε θέσει ως στόχο να κάνουμε το καλύτερό μας live. Έχει τα φόντα να είναι το πιο δυνατό, το πιο έντονο, το πιο εκρηκτικό. Η μπάντα είναι στην καλύτερή της φάση και πρόσφατα κυκλοφορήσαμε τον τελευταίο μας δίσκο, που όπως διαβάζουμε και ακούμε από ειδικούς και μη του χώρου, είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουμε κάνει ποτέ. Πάμε λοιπόν να παίξουμε για πρώτη φορά ζωντανά τον καλύτερο μας δίσκο. Επίσης, αυτή τη φορά επιλέξαμε να έχουμε καλεσμένους από ένα ευρύ φάσμα της hip hop σκηνής. Νομίζω ότι όλο το Gagarin θα χοροπηδά για 2,5 και πλέον ώρες.

Εξαιρετικά όλα αυτά, και ποιοι είναι οι καλεσμένοι σας;

Θανάσης: Ο MC Yinka, o Νικόλας Καρίμαλης από τους Razastarr, ο Μόνιμος Κάτοικος, η ομάδα των PsyClinic TactiX και ο Δημήτρης Καλαντζης από τους Tsopana Rave, ο οποίος είναι φοβερός perfomer και ο τρόπος που τραγουδά, ήδη από τα χρόνια της μπάντας του, ήταν ένα άτυπο crossover hip hop, punk και rock.

LP1 1891

photo credit: Λευτέρης Παρτσάλης

Οι συναυλίες σας είναι σεσημασμένες για την εκρηκτικότητά τους. Πώς το έχετε κατακτήσει αυτό; 

Φάνης: Είναι μια διαδικασία συνειδητή και ταυτόχρονα πηγαία. Γνωρίζουμε ότι για να περάσει η μουσική μας και όλη η ενέργεια από τη μουσική μας θα πρέπει η παρουσία μας στη σκηνή να είναι αντίστοιχη. Από την άλλη, ξέρεις, όλο αυτό είναι κάτι ανεξέλεγκτο. Παραδινόμαστε στη ροή της συναυλία, αντλούμε ενέργεια από τον κόσμο και την επιστρέφουμε πίσω. Πρόκειται για ένα ενεργειακό πανηγύρι, δεν είναι κάτι που μπορείς να το ελέγξεις.

Θανάσης: Αποθεώνω τη φράση «ενεργειακό πανηγύρι». Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Ο σκληρός πυρήνας των ακουσμάτων μας και αυτά που βλέπαμε από πιτσιρικάδες στις συναυλίες ήταν ζωντανές εκρήξεις επί σκηνής. Ο στόχος μας είναι να μην κάνουμε ποτέ ένα άσχημο live, να μην πέφτουμε ποτέ κάτω από το μέτριο.

Ένα δυνατό live από είναι μόνο θέμα εμπειρίας να διαβάζεις τη στιγμή ή χρειάζεται και πολλή προπόνηση και προετοιμασία όταν τα φώτα είναι σβηστά;

Φάνης: Υπάρχει μια ωραία ιστορία. Μία δημοσιογράφος παίρνει συνέντευξη από τον Πικάσο και τον παρακαλεί να της σχεδιάσει κάτι απλό να το έχει σαν ενθύμιο. Ο Πικάσο κάθεται σε μια γωνιά και μέσα σε πέντε λεπτά σχεδιάζει ένα αριστούργημα. «Απίστευτο», λέει, η δημοσιογράφος «το φτιάξατε μέσα σε πέντε λεπτά». «Με συγχωρείτε» της απαντά ο Πικάσο, «μέσα σε 40 χρόνια και πέντε λεπτά».
Έτσι συμβαίνει και με τα live. Αυτό που βλέπει ο θεατής είναι το αποτέλεσμα μιας διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στην πείρα, στα χιλιόμετρα που έχεις κάνει, στον αυθορμητισμό της στιγμής και την αλληλεπίδραση που έχεις με τον κόσμο.

Για μια μπάντα στην Ελλάδα, όπου η μουσική βιομηχανία είναι ημιθανής, μήπως είναι μονόδρομος οι συναυλίες προκειμένου να γίνει γνωστή αλλά και για να εξασφαλίσει τα προς το ζην;

Φάνης: Αν θες να εκφράσεις κάποια πράγματα, χρειάζεσαι δισκογραφία, παραγωγή έργου. Πρέπει να κάτσεις να συνθέσεις, να ενορχηστρώσεις κτλ. Από την άλλη, η συναυλία είναι ο μόνος τρόπος που έχεις ώστε αυτό το έργο να έρθει άμεσα σε επαφή με τον κόσμο στον οποίο απευθύνεται. Ναι, νεκρή η μουσική βιομηχανία, αλλά χεστήκαμε κιόλας. Θέλω να πω ότι η δική μας ανάγκη να εκφραστούμε δεν θα καμφθεί.

Θανάσης: Νομίζω ότι το μοντέλο και το μοτίβο που λες λειτούργησε για ένα διάστημα, ωστόσο αν παρατεταμένα υπάρχει δυσαναλογία ανάμεσα σε συναυλίες και δισκογραφία τότε μακροπρόθεσμα θα έχει πρόβλημα ένας καλλιτέχνης ή μία μπάντα. Δηλαδή πόσες φορές να πας σε μια συναυλία όταν η set list δεν ανανεώνεται με φρέσκο υλικό; Εμείς δεν τα διαχωρίζουμε. Θέλουμε να κάνουμε καλά live και να κάνουμε καλούς δίσκους.

LP1 1915

photo credit: Λευτέρης Παρτσάλης

Είστε περπατημένη μπάντα συναυλιακά, μήπως έχετε καταλήξει αν προτιμάτε μικρούς ή μεγάλους χώρους;

Θανάσης: Μας αρέσουν οι αμιγώς συναυλιακοί χώροι. Δεν είναι δηλαδή θέμα μεγέθους όσο το αν ο χώρος λειτουργεί μόνο για live ή αν είναι και μπαρ, πχ, που κατά καιρούς φιλοξενεί συναυλίες. Τώρα εμείς σίγουρα αποδίδουμε καλύτερα σε ένα stage πιο μεγάλο. Ωστόσο, για κάποια πιο ειδικά projects, ένα unplugged session, πχ, εκεί. Η ουσία όμως είναι ότι προτιμούμε να μην παίζουμε τόσο συχνά, αλλά όταν το κάνουμε να έχουμε στη διάθεσή μας έναν μεγάλο χώρο.

Φάνης: Συμφωνώ με τον Θανάση. Ειδικά στην επαρχία όμως και σε πόλεις που σεν ξέρουν θα παίξουμε σε μικρούς χώρους και θα γουστάρουμε.

Θανάσης: Ένα από τα πιο δυνατά μας Live ήταν πριν από μερικά χρόνια στα Τρίκαλα, όπου παίξαμε για πολύ λίγους, για 50-60 άτομα. Έχουν αυτή τη μαγεία τα live της επαρχίας, ότι μια συναυλία σου μπορεί να είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό που το ξέρουν λίγοι και μετά διαδίδεται από στόμα σε στόμα.

LP1 1812

photo credit: Λευτέρης Παρτσάλης

Όταν ηχογραφούσατε τον τελευταίο δίσκο σας «Σύρματα», σε τι φάση ήσασταν όσον αφορά ακούσματα, επιρροές, αλλά και συνολικά ως προς τη διάθεσή σας;

Θανάσης: Στα κάγκελα θα έλεγα. Είχαμε μόλις βγει από τον προηγούμενό μας δίσκο, ένα concept album αυστηρά δομημένο και συγκροτημένο και την παράσταση που βασίστηκε σε αυτόν, η οποία επίσης είχε το δικό της αυστηρό πλαίσιο. Θέλαμε λίγο να ξεχαρμανιάσουμε με ένα άμεσο, εξωστρεφές rock ‘n’ roll album. Δεν είναι ότι διαφοροποιήσαμε τα ακούσματα μας, αλλά σχεδόν ασυναίσθητα οι πιο σκληροί ήχοι μπήκαν πιο μπροστά στη λίστα της ημερήσιας διάταξης των ακουσμάτων μας.

Στο στούντιο και αποφασίσαμε να δουλέψουμε εντελώς παρορμητικά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η κοινωνική και πολιτική συγκυρία έσπρωχνε την όλη δημιουργική διαδικασία ακόμα περισσότερο. Η κατάσταση είναι σκληρή, τη ζούμε όλη καθημερινά μαζί με τις οικογένειες μας και τους φίλους μας. Φωνάζει από παντού.

Φάνης: Προσωπικά τις μέρες που δουλεύαμε το album άκουγα πολύ Pearl Jam και Velvet Revolver επειδή ήθελα συνειδητά να επηρεαστεί το παίξιμό μου, να είναι κάπου ανάμεσα: τραχύ, μα όχι άτεχνο. Θέλαμε ένα album όσο το δυνατό πιο άμεσο και αυθόρμητο. Όταν μπαίναμε για πρόβα, μπαίναμε χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας κάτι προσχεδιασμένο. Δοκιμάζαμε και απορρίπταμε ξανά και ξανά.

Εσείς είστε στα κάγκελα, ο κόσμος όμως μήπως είναι κάπως μουδιασμένος από όλα όσα βλέπει, ειδικά από το καλοκαίρι του 2015 και μετά;

Θανάσης: Εμείς δεν είμαστε με τις εκτονώσεις. Εκεί έξω ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου είναι ζαλισμένο, απογοητευμένο και αδρανοποιημένο. Από την άλλη, ξέρεις καμία κατάσταση δεν είναι στατική. Όσο και να την διαβάζεις σωστά, δεν μπορείς να προβλέψεις τις απότομες στροφές της ιστορίας και πότε το τιμόνι θα κόψει από την άλλη. 

Ωστόσο το θέμα δεν είναι να πεις «μπράβο μου, το κατάλαβα είναι καλύτερος από εσένα». Πρέπει να το κατανοήσεις για να βοηθήσεις και τους άλλους, αυτούς που είστε μαζί σε όλο αυτό διότι ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και άνθρωποι που μπορεί να είναι ευνοημένοι από την εξαθλίωση των πολλών. Αυτοί δεν με νοιάζουν, δεν με αφορούν, δεν έχω να συζητήσω κάτι μαζί τους.

Φάνης: Ακόμα και ο τίτλος του δίσκου, το «Σύρματα», αντανακλά όλο τον παραπάνω προβληματισμό. Τα σύρματα διαθέτουν δύο αμοιβαία αποκλειόμενες ιδιότητες: είτε θα χωρίζουν είτε θα δένουν. Εμείς δεμένοι όσο ποτέ, με το δέσιμο που επιβάλλεται να έχουμε σε μια πραγματικότητα όπως αυτή της Ελλάδας, επιλέγουμε να υψώσουμε τα δικά μας σύρματα απέναντι σε μια άλλη κατάσταση. Υπό μία άλλη καλλιτεχνική προοπτική, τα δικά μας σύρματα είναι ηλεκτροφόρα, έχουνε ήχο μέσα τους και μεταφέρουν τη μουσική μας στον κόσμο. Ήταν η ιδανική λέξη για να περιγράψει αυτό που θέλαμε να πούμε τη δεδομένη στιγμή.

LP1 1942

photo credit: Λευτέρης Παρτσάλης

Σας γνωρίσαμε ως Φτηνό Ευέλικτο Μουσικό Δυναμικό και στην πορεία γίνατε KollektivA, ένα όνομα-δήλωση για το πώς αντιλαμβάνεστε τη θέση σας στη κοινωνία και τη σχέση σας με τους άλλους. Η μετάβαση από το ΦΕΜΔ στην KollectivA ακούγεται σαν μια διαδικασία χειραφέτησης, με όρους πολιτικούς. Καλλιτεχνικά υπήρξε τέτοια;

Φάνης: Ισχύει αυτό που λες. Βέβαια ήδη από την πρώτη μορφή της μπάντας λέγαμε ότι είμαστε κολεκτίβα, ωστόσο κάποια στιγμή θέλαμε να πάμε αλλού τον ήχο και τη φιλοσοφία μας, να ξαναβρούμε το στίγμα μας. Στο πλαίσιο, λοιπόν, μιας συνεργασίας που είχαμε το 2009 με τον Μάνο Ξυδούς, του εξηγούσαμε ποιοι είμαστε και τι κάνουμε και όταν του είπαμε ότι είμαστε κολεκτίβα, μας διέκοψε και μας είπε ότι αυτό πρέπει να είναι το όνομά σας. 

Θανάσης: Στην πορεία αυτή επέδρασαν ταυτόχρονα τρεις παράγοντες: Πρώτον ότι ήμασταν ώριμοι ηλικιακά για να κάνουμε αυτό το πέρασμα. Δεύτερον η καταλυτική παρουσία του Μάνου Ξυδούς, ο οποίος μας βοήθησε να αποσαφηνίσουμε κάποια πράγματα. Τρίτον, ότι όλα αυτά συνέπεσαν με την είσοδο της Ελλάδας στην περίοδο της Κρίσης και νιώσαμε ότι θα πρέπει να γίνουμε και εμείς πιο σαφείς και συγκεκριμένοι.

Εμείς πιστεύουμε ότι μια συλλογικότητα μπορεί να απελευθερώσει τεράστιες ποσότητες δύναμης. Επίσης, θεωρούμε ότι καμία προσωπικότητα δεν χάνεται σε μια συλλογικότητα. Φυσικά, έχει δυσκολίες αυτό, αλλά το να προσπαθείς να κατακτήσεις ένα επίπεδο συλλογικότητα είναι μια ενεργητική διαδικασία, η οποία μας βοηθάει να καταλαβαίνουμε καλύτερα τους ίδιους μα τους εαυτούς και είναι αυτή που μας βοηθάει να λέμε αυτά τα «όχι» που σε χαρακτηρίζουν περισσότερο από τα «ναι».

Οι Μπαλάντες της Φυλακής, το προηγούμενο album σας, ήταν ένα concept album. Τι σας προσέφερε ως καλλιτεχνικό όχημα;

Φάνης: Συζητούσαμε τη δημιουργία ενός τέτοιου album από τότε που αρχίσαμε να παίζουμε μουσική παρέα. Βέβαια, γνωρίζαμε τότε ότι δεν ήμασταν έτοιμοι για κάτι τέτοιο και ότι θα έπρεπε να περάσει πολύς καιρός μέχρι οι συνθήκες (τόσο μέσα μας όσο και επίπεδο υποδομών) να είναι κατάλληλες για μια τέτοια απαιτητική προσπάθεια. Όταν το κυκλοφορήσαμε, ήταν η σωστή στιγμή, αν και θυμάμαι χαρακτηριστικά μία κριτική που κατέληγε στο συμπέρασμα ότι πήγαμε να δαγκώσουμε πιο πολύ απ’ όσο μπορούσαμε. Ξέρεις, εμείς τη θέλουμε την κριτική, αλλά χαίρομαι που με την ολοκλήρωση των παραστάσεων της Μπαλάντας πείσαμε τους εαυτούς μας και όχι μόνο ότι ο άνθρωπος αυτός είχε άδικο.

Θανάσης: Θυμάμαι μια στιγμή πολύ χαρακτηριστικά όταν ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις. Κάτσαμε για ένα κρασί με την τελευταία παράσταση και όπως καθόμουν, σκεφτόμουν ότι με αυτή τη δουλειά κοιτάξαμε στα μάτια τις μπάντες που θαυμάζαμε πιτσιρικάδες, ότι με τα μέσα που είχαμε κάνει κάτι που είχαν επιχειρήσει και εκείνες.

LP1 1941

photo credit: Λευτέρης Παρτσάλης

Με αφορμή αυτό που είπε ο Θανάσης, ας κάνουμε ένα χαλαρό κλείσιμο: Πόση rock ματαιοδοξία απαιτείται και μέχρι ποιου σημείου πρέπει να φτάνει για προσπάθειες σαν την «Μπαλάντα»;

Θανάσης: Ποια ματαιοδοξία και ποιος μύθος; Οι περισσότεροι από εμάς αύριο θα πρέπει να ξυπνήσουμε στις 08:00 το πρωί για να πάμε στις δουλειές μας. Δηλαδή πόσο να ψωνιστείς με όλο αυτό; Παρόλα αυτά, επειδή πολλές φορές τα όρια ανάμεσα σε ματαιοδοξία, φιλοδοξία, δημιουργικότητα είναι ασαφή, αν μιλήσουμε καθαρά καλλιτεχνικά, είμαστε δραματικά ματαιόδοξοι. Αν χρειαζόταν, θα γυρίζαμε όλο τον κόσμο ανάποδα για να υλοποιούσαμε την «Μπαλάντα» με τον τρόπο που εμείς θέλαμε να γίνει.

Φάνης: Στην Ελλάδα ζούμε, ας μην το ξεχνάμε Στη χώρα που είναι rock star ο Χαρούλης.

Info: Οι ΚollektivA θα εμφανιστούν το Σάββατο (8/4) στο Gagarin 205 (Λιοσίων 205).



©2016-2024 Ratpack.gr - All rights reserved