Στην αλάνα του Λίβερπουλ, εγώ ήμουν το τσεκούρι

Την μπάλα που παίζαμε στο Μerseyside, θα τη ζήλευε και το Mean Machine. 

Ξέρεις πολύ καλά όπως και εγώ πως η μπάλα στην αλάνα που παίζαμε μικροί, είχε άλλους κανόνες από το κανονικό ποδόσφαιρο. Ή για να το θέσω καλύτερα, υπήρχαν οι ποδοσφαιρικοί κανόνες, αλλά υπήρχαν και όλοι εκείνοι οι άγραφοι μεταξύ των ομάδων. Το παγκότερμα για παράδειγμα. Την πρώτη φορά που έπαιξα μπάλα στο Λίβερπουλ, ήμουν περίπου 11 ετών. Το Λίβερπουλ είναι μια πόλη που δεν έχει αλάνες. Είχε κάποια πάρκα και πολλές βιομηχανικές περιοχές με άδεια οικόπεδα. Σε ένα από αυτά παίζαμε και εμείς, απέναντι από το Rocketeer, μία pub που συνήθιζαν να τα πίνουν ο πατέρας μου με τον θείο μου.

Το δικό μας Άνφιλντ

Η «αλάνα του Λίβερπουλ» είναι πολύ διαφορετική από αυτή που έχεις στο μυαλό σου. Ήταν ο υπαίθριος χώρος ενός παλιού εργοστασίου που εμφιάλωνε μπίρες. Υπήρχαν κάτι παρατημένα σίδερα στην είσοδο τα οποία τα σέρναμε για δοκάρια και μεγάλα άδεια βαρέλια που εξυπηρετούσαν ως καθίσματα σε όσους έβγαιναν αλλαγή ή απλά είχαν έρθει να παρακολουθήσουν το άθλιο ποδόσφαιρο που παίζαμε. Γιατί, ναι, ήταν άθλιο από όποια σκοπιά και αν το έβλεπες. Άθλιο τοπίο, άθλιοι και δυσανάλογοι σωματικά ποδοσφαιριστές και άθλιο κλίμα. Αλλά αυτό ήταν το Λίβερπουλ των 90s, σε μία εποχή που το αεροδρόμιο δεν είχε ξεκινήσει να λειτουργεί και η πόλη θύμιζε ακόμη ένα τεράστιο λιμάνι. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτή την ανάμεικτη μυρωδιά από ούρα και μπίρα. Πιο Αγγλικό τοπίο πεθαίνεις.

428769 full

Οι ομάδες

Γενικά ήταν εύκολο να χωριστούμε. Αριστερά όσοι στήριζαν Λίβερπουλ, δεξιά όσοι στήριζαν Έβερτον. Κάπως έτσι γινόταν το line-up και σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπου δεν έβγαιναν τα άτομα, κάποιοι αναγκαζόντουσαν να «μετακομίσουν» στην άλλη ομάδα. Υπήρχαν πάντα κάποιες ιδιάζουσες περιπτώσεις όπως αυτή του Τσάρλι, ο οποίος όταν «κληρώθηκε» να παίξει με τους Έβερτον, δήλωσε περήφανα και δυνατά με ξεκάθαρη scouse προφορά "E’ent  d’ no weari’ this raag" (σ.σ.: «εγώ δεν φοράω αυτό το κουρέλι»). Όπου δεν έγινε ποτέ ματς γιατί όλοι έπαιξαν ξύλο. Οι κανόνες του ποδοσφαίρου ίσχυαν κανονικά, αλλά με μία ιδιαιτερότητα στα φάουλ: αν δεν ήταν τάκλιν από πίσω, δεν μετρούσε για φάουλ. Μπορούσες να το ζητήσεις, αλλά συνήθως οι υπόλοιποι έβαζαν τα γέλια και σε αποκαλούσαν μαμόθρεφτο. Αυτή ήταν η μπάλα στο Λίβερπουλ. Με τον άγραφο κανόνα που έλεγε πως αν δεν έχεις ματώσει είσαι μια χαρά για να συνεχίσεις την μπάλα.

Το τσεκούρι του πολέμου

Όλοι ήθελαν να παίζουν μπροστά. Όλοι ήθελα να βάζουν γκολ. Όλοι έπαιζαν με την φανέλα του Fowler. Όχι εγώ. Η διατήρηση της εστίας  ήταν σημαντική. Στην Ελλάδα, λέγαμε ότι «πίσω κάθονται οι άμπαλοι». Ναι, δεν υπήρξα ποτέ σπουδαίος αλλά ήξερα πώς να είμαι πύργος. Έβλεπα τον εαυτό μου ως τον Rob Jones της ομάδας. Δεν έπρεπε να περάσει τίποτα και για κανέναν λόγο. Το «δεκάρι» της ομάδας ήταν ένας Ρώσος ονόματι Dmitri. Τον φωνάζαμε Dim για συντομία, ενώ οι αντίπαλοι για να τον κοροϊδέψουν τον φώναζαν Dame (δεσποσύνη). «Δεν έχει σημασία αν κάνεις φάουλ Κόνσταντιν. Σημασία έχει να δείξεις ότι έχεις «μίισι» από ατσάλι, ντα;». Και είχε δίκιο. Για να μπορέσεις να τον αποτρέψεις, έπρεπε να χτυπήσεις με τον ώμο, να σπρώξεις, να πάρεις πόδια. Άσε που επειδή το έκαναν και οι «απέναντι», δεν αισθανόσουν άσχημα. Για τα 11 μου μπορώ να πω πως εκμεταλλευόμουν  άριστα τον λιγοστό όγκο που είχα. Έχω πάρει πόδια, έχω κλωτσήσει κατά λάθος καλάμια και έχω εκτοπίσει με τον ώμο έναν κοντύτερο αμυντικό. Ο Ian, που συνήθως έπαιζε τέρμα, μου έλεγε σε ποιον να πέσω πάνω. Τον έβλεπα, τον «κλείδωνα», τον κατέστρεφα. Πόνο. Ήθελα να κλάψει το μαλακισμένο. Άλλωστε ήμουν ο μπασταρδοΈλληνας με την Αγγλίδα μάνα και με είχαν στη μπούκα. Η μπάλα ήταν μία καλή φάση για να βγάλω το άχτι μου. Και το γεγονός ότι θύμιζε περισσότερο ράγκμπι  παρά ποδόσφαιρο, έκανε τους πάντες να αισθάνονται ωραία. Ακόμη και αν δεν το παραδεχόντουσαν.

da571f8833e4d496ba7bd0eb5bc5f419

Η κακή η στιγμή

Το σίγουρο ήταν πως αρκούσε μία κακή στιγμή για να γίνει χαμός. Ένα κακό τάκλιν, ένα δυνατό τζατζάρισμα όπου θα έριχνε τον άλλο κάτω με τα μούτρα. Μία πολύ δυνατή στιγμή, ήταν με έναν πιτσιρικά που κατάφερα μετά από πολλή προσπάθεια να ρίξω στο έδαφος. Έπεσε τόσο εντυπωσιακά που οι θαμώνες της απέναντι pub που τα έπιναν έξω, έβαλαν τα γέλια. Με χτύπησε και μου άνοιξε την μύτη. Θέλω τώρα να φανταστείς σκηνικό: οι δύο τερματοφυλάκες -χωρίς να έχουν κάτι μεταξύ τους- αρχίζουν και παίζουν μπουνιές. Εγώ με τον κοντό κυλιόμαστε στο έδαφος, ο Ρώσος κυνηγάει δύο γελώντας και από την σκόνη στο έδαφος δεν βλέπουμε αν ο Harry τις τρώει από τους άλλους 2 επιθετικούς ή τις δίνει. Και κατάρες. Πολλές κατάρες. Για μανάδες, για πατεράδες, για σόγια, για γιαγιάδες (σ.σ.: οι scousers βρίζουν πολύ τους συγγενείς). Ξύλο για άλλο ένα τέταρτο και μετά πάλι συνέχεια στο παιχνίδι σαν να μην τρέχει τίποτα. Υπήρχαν πάντα τουλάχιστον δύο τσακωμοί, πολλές βρισιές, πολλά «οi!» και πολλά κωλοδάχτυλα (αγγλικού τύπου με δείκτη και μέσο). Η λήξη του ματς γινόταν αυτόματα όταν η pub ξεκινούσε να γεμίζει θεαματικά. Ήταν οι εργάτες από τα καράβια που είχαν σχολάσει και ερχόντουσαν για εκείνη την μπιρίτσα μετά τη δουλειά. Θα έκαναν  ακριβώς τα ίδια με εμάς. Απλά δεν θα έπαιζαν μπάλα.

DI Mean Machine

Μα τώρα μπάλα ήταν αυτό;

Όχι. Σε καμία περίπτωση δεν θα το έλεγες ποδόσφαιρο. Όμως κάθε τι εκεί έξω έχει τους δικούς του κανόνες αναλόγως τον τόπο προέλευσής του. Για μία χώρα που το πονάει το ποδόσφαιρο, κάτι τέτοιο φαντάζει εξωπραγματικό αλλά είναι η πεμπτουσία του «παιχνιδιού στην αλάνα». Σε ένα κόσμο δίχως κανόνες και νόμους, όπου οι σκληροί βγάζουν το καπέλο στους σκληρούς και τιμωρούν τους αδύνατους. Ίσως να αποτελούσε και μία μικρογραφία του  Λίβερπουλ των 90s. Με τους άντρες να μεθούν, τις γυναίκες να βρίζουν και τις pub να γεμίζουν με κόσμο πριν και μετά το γήπεδο. Με τα φουγάρα των πλοίων να σκουραίνουν περισσότερο τον ήδη μουντό ουρανό της Αγγλίας και με το τσουχτερό κρύο να ξεκολλά το κρέας από τα κόκκαλα.

Όμως αυτός ήταν ο δικός μου κόσμος. Μία αλάνα χωρίς κανόνες, που μέχρι και σήμερα  δείχνει πιο ειλικρινής από τους κανόνες και τους νόμους του κόσμου που ζω τώρα.



©2016-2024 Ratpack.gr - All rights reserved